Ωδή στα παιδικά χρόνια

Όταν βλέπει κανείς τη ζωγραφική του Ραφαήλ Μπάικα, πέρα από το γεγονός ότι εντυπωσιάζεται από την ποιότητα, τη μέθοδο που ακολουθεί και τη χρονοβόρα διαδικασία που χρειάστηκε για να φτάσει ως εκεί, αναγνωρίζει επιπλέον και τις αρετές που προκύπτουν από την προσήλωσή του σ’ αυτά που επίμονα επιδιώκει.

Κατ’ αρχάς η ζωγραφική του είναι βασισμένη στον άνθρωπο, η γυναίκα με την εκλεπτισμένη παρουσία της γίνεται το σύμβολο και η προσωποποίηση του ωραίου. Είτε είναι σε εσωτερικούς χώρους είτε στην ύπαιθρο εκπέμπει μια γοητεία, έναν ρομαντισμό, σαν να είναι από άλλη εποχή. Μια επιστροφή στο παρελθόν μέσα, όμως, από μια νέα εξίσου αυθεντική ματιά. Δεν προσποιείται την πατίνα του χρόνου για να το επαναφέρει, φέρνει αντίθετα στην επιφάνεια την ειλικρίνεια, την τρυφερότητα, το αυθόρμητο, αυτό που ταυτίζεται με την ανεμελιά της παιδικής και νεανικής ηλικίας.

Μέσα απ’ αυτή την προσέγγιση, το κοίταγμα στο παρελθόν αποτελεί μια επιστροφή στην καθαρότητα των παιδικών χρόνων που όσο κι αν έχουν παρέλθει από την ωριμότητα που προέκυψε από την ηλικία και από τις κοινωνικές ακόμη μεταβολές, εξακολουθούν να διατηρούν τη γοητεία τους, να προκαλούν μια νοσταλγία για την αγνότητα και την αισιοδοξία τους. Διαχέει επιπλέον πάνω στα έργα του το φως με καθαρότητα, δεν προκύπτει ως αποτέλεσμα σκηνοθεσίας, αναπνέει έτσι η ζωγραφική του ελεύθερα, με φυσικότητα, ακόμη κι όταν η σύνθεση δεν είναι στην ύπαιθρο. Είναι μια ωδή στην αληθινή ομορφιά της ζωής, κόντρα στη σύγχρονη σύγχιση με τη διασπάθιση των συναισθημάτων.

Η ζωγραφική του Ραφαήλ Μπάικα πάει στο παρελθόν και κοιτάζει στο μέλλον. Έχει έναν συγκρατημένο λυρισμό μέσα από μια αμεσότητα αισθήματος. Παρά τον άπλετο φωτισμό της διατηρεί την υποβλητική ατμόσφαιρα ενός κάποιου μυστηρίου έτσι που κινείται, στέκεται και αναπνέει μέσα στη σιωπή, την ομορφιά και την ανέφελη ανάμνηση.

Αλέξια Κ. Σερέζη