Στέφωση Μαρία

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ


"Τα φαγιούμ των λουλουδιών"


Εγκαίνια: Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017


Διάρκεια ως 13 Οκτωβρίου 2017

 
Πληροφορίες

τα φαγιούμ των λουλουδιών


Θέατρα, στάδια, ναοί και αρχαία κλέα: αυτά μπορεί να είναι η δουλειά μέσω τής Τέχνης. Μυρωδιές, ίχνη, σκιές, φωνές και αποτυπώματα: είναι σίγουρα η Τέχνη μετά από έμπνευση, γνώση και πολλή δουλειά.


Η Μαρία Στέφωση λέει ότι δεν φωτογραφίζει πρόσωπα.

 

Μεταφράζοντάς την θα λέγαμε πως αρνείται το ρεπορτάζ, παραμένοντας πιστή στην Ιστορία. Περιμένει. Αφήνει ελεύθερα τα πρόσωπα να ζήσουν  τη ζωή τους, να ξεδιψάσουν πού και πού με τον μέλανα ζωμό τού μάταιου, να πονέσουν, να ηδονιστούν, να θρηνήσουν, να πέσουν και να σηκωθούν ή όχι. Δίνει χώρο στον χρόνο να τα ξεγελάσει με τις υποσχέσεις του, να τα χαράξει με τα δικά του άδικα χρώματα, και τότε φτάνει εκείνη ―σαν τον μικρό ινδιάνο ιχνηλάτη των παιδικών μας χρόνων― για να μετρήσει το βάρος των βημάτων τους, αποτιμώντας το ίχνος τους. Με την προσοχή της στραμμένη στους ανέμους που πετώντας ψηλά γνωρίζουν από βαθιές ή εφήμερες αλήθειες, ακούει τα ονόματα που φέρνουν και τα σκορπούν σε πόλεις, δρόμους και αυλές μιας άλλης εποχής: Κωνσταντίνος, Μαρσέλ, Μαρία, Βύρωνας... Έτσι, συναντιέται με τους ήρωες των μικρών και των μεγάλων χρόνων, και τους ρωτάει επίμονα να τής πουν τι θυμούνται από τα πάθη τους. Αυτοί κοιτάζουν με απορία ―ή μήπως με ειλικρίνεια― κατευθείαν στον φακό της, σε έναν φακό που σαν καθρέφτης μοιάζει, απολογούμενοι στις φευγάτες τους ζωές. Τότε είναι η στιγμή που, για να τους σώσει, τους θάλπει τυλίγοντάς τους σε καθαρά λευκά σεντόνια που έμαθε να πλένει στην τσιμεντένια σκάφη κάτω απ’ την άγρια συκιά, όπως κάποτε ορμήνεψε βραχνή η φωνή τού Γιάννη απ’ τα μεγάφωνα τού Σταθμού Λαρίσης. Κάποτε...

 

Φτάσαμε όμως σε χρόνους τρεμάμενους και εύθραυστους. Το βλέμμα νιώθει την ανάγκη να στραφεί σ’ ένα ματσάκι από ανεπίδοτα γράμματα, να αναζητήσει χρώματα και μυρωδιές στον κήπο τού μέσα δωματίου. Εκεί η Στέφωση θα βρει αυτά που χρόνια τώρα μάζευε. Με μια ματιά που γνωρίζει από καιρό να αναγνωρίζει ρόλους, έχει όλον τον χρόνο να ανακαλέσει τον χρόνο ή να αιωρηθεί στον μη χρόνο. Τραβάει προσεκτικά το λεπτό ριζόχαρτο τής λήθης (της ή τους;) και αποκαλύπτονται οι ζωές των λουλουδιών, ο χορός τής παρέας των ανθέων. Πρόσωπα, άλλα γελαστά, άλλα σκυθρωπά, άλλα αποστασιοποιημένα, πρόσωπα με φουσκωμένες τις φλέβες τής νιότης, πρόσωπα που με γυρισμένο το πρόσωπό τους το πρόσωπο τού διπλανού τους σκιάζουν, πρόσωπα που υπάκουσαν ή αψήφησαν τής φύσης τα παραγγέλματα, πρόσωπαάνθη που το σπασμένο από καιρό διάφανο γυαλί τού βάζου τους ζητούν να φέρουν πίσω για να σταθούν και πάλι όρθια, πρόσωπα που έμειναν αναλλοίωτα σαν ταριχευμένα, γιατί ευλαβικά φυλάχτηκαν σ’ ένα φωτοστεγανό κουτάκι, σε μια σφραγισμένη από καιρό Camera Obscura.

 

Τα φαγιούμ των λουλουδιών δείχνουν να ερωτοτροπούν με την ωδή στην ήττα τού Ρομαντισμού, σιγοψιθυρίζοντάς του δύο στιχάκια τού Αττίκ. Στην ουσία όμως υμνούν ―ή άλλοτε απλώς υπαινίσσονται― τη νίκη τής ζωής απέναντι στον θάνατο, τη νίκη τής μνήμης απέναντι στη λήθη.

 

Η Τέχνη τής Στέφωση με απόλυτο σεβασμό, ακρίβεια, αλλά και με αφοσίωση στην υψηλή αισθητική που χαρακτηρίζει κάθε της εγχείρημα, πλησιάζει και ιστορεί το χρώμα, το άρωμα, τις πτυχώσεις και τις υφές, την ψυχική διάθεση και εν τέλει τον χαραγμένο χρόνο στα πρόσωπα τού κήπου τού μέσα δωματίου της.


Η Μαρία Στέφωση λέει ότι δεν φωτογραφίζει πρόσωπα. Και κάνει λάθος.

 

Μιχάλης Αναστασίου

σκηνοθέτης - φωτογράφος

 

Photo Gallery

Χρησιμοποιείστε τα βελάκια για να δείτε μερικές φωτογραφίες της έκθεσης.