"Τα δέντρα μοιάζουν με τους μοναχικούς ανθρώπους. Από το ταπεινό ρείκι έως την επιβλητική βελανιδιά κρατούν την ιστορία του τόπου όπου ρίζωσαν, εξιστορούν το μεγαλείο της επιβίωσης. Κόντρα στα στοιχεία της φύσης, την αγριότητα του πολιτισμού, διαθέτουν την περηφάνεια και την ευγένεια της ύπαρξης. Τα δέντρα είναι το ενδιαίτημα της υπομονής. Κουβαλούν τη μνήμη του χρόνου και του τόπου όπου ζουν. Διαθέτουν την ασίγαστη δύναμη κι αντοχή απέναντι στις αναπόφευκτες θύελλες: απλώνουν ρίζες, ανθίζουν και καρπίζουν. Είναι οι σιωπηλοί επιζώντες της αέναης μάχης στη φύση. Διαθέτουν μια ακαταμάχητη ομορφιά μες την απλότητά τους. Κι όσο τα προσέχεις τόσο ανακαλύπτεις την μοναδικότητα μέσα στην ομοιότητά τους.

Κάποια, το ήθελε η στιγμή, υπήρξαν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άλλα εγγράφηκαν μέσα μου μετά από σπουδή κι ύστερα από πολλές επισκέψεις στην «κατοικία» τους. Όλα, όμως, με ακούμπησαν με τα κλαδιά τους σαν χέρι μητρικό."

Δρίζος Μπάμπης